ఎవరో ఒకరు పుట్టించకుండా మాటలెలా పుడతాయి? అవును. మన తెలుగులో ప్రసిద్ధ రచయితలు రాసిన, వాడిన పదాలు, మాటలను ఎవరూ పట్టించుకోకపోతే ఏమైపోతాయి? ఇదీ నిజమే. మరీ ప్రాచీనకాలం నాటివీ కాదు.. అలాగని మరీ ప్రబంధ కాలం నాటివీ కాదు.. ఆధునిక యుగం ప్రారంభమయ్యాక వెలువడిన తాజా రచనల్లోని పదాలను కూడా మనం పట్టించుకోకుండా వదిలేస్తున్నాం. నిజానికి అవెంతో అర్ధవంతమైనవి. మరెంతో అందమైనవి. అటువంటి ఆణిముత్యాల్లాంటి పదాలు మన తెలుగుకే సొంతం.
నిజం చెప్పాలంటే.. మన మాతృభాష తెలుగు క్షీణ దశలో ఉంది. చాలా పదాలు, పదబంధాలు వాడుకలో లేకుండాపోతోంటే, మరికొన్ని విపరీత వాడకంతో నవ్వుల పాలవుతున్నాయి. అందుకేనేమో.. ఆడవారి మాటలకు కాదు.. మన తెలుగు వారి మాటలకు అర్థాలే వేరయా అని అనుకోవాల్సి వస్తోంది. మరోపక్క మనం ఆంగ్లం నుంచి చాలా పదాలు అరువు తెచ్చుకున్న మాట నిజమే కావచ్చు గాక! కానీ, మన తెలుగు పదాలను తీసుకెళ్లి ఆంగ్లం వాళ్లు
మన ముందు తరాల వారు మనకు అందించిన మహత్తర కానుకల్లో అపురూపమైనవి- సామెతలు. తమ అనుభూతుల్ని, అనుభవాల్ని రంగరించి మదించగా పుట్టినవే సామెతలు. ఒకవిధంగా అవి చిన్న చిన్న పదాల్లో అనంతరమైన అర్థాన్నిఇముడ్చుకుని ఉంటాయి. వాటిలో జీవితపు అనుభవసారం ఉంటుంది. వికాసం ఉంటుంది. అటువంటి సామెతల వెనుక ఉన్న అంతరార్థపు కథలను తెలుసుకుందాం. వాములు తినే వారికి పచ్చగడ్డి ఫలహారమా? సామెతలను వ్యావహారికంలో ఉపయోగించడానికి మాత్రమే కాదు.. వాటిని వినడం..
రామాపురం అనే గ్రామంలో రామయ్య, సీతమ్మ అనే దంపతులున్నారు. వ్యవసాయ కుటుంబం కావటం వలన ఆవులు, గేదెలు, గొర్రెలతో పాటు కుక్కను, పిల్లిని కూడా పెంచు కుంటున్నాడు రామయ్య. ప్రతిరోజు పశువులను మేపుకుంటూ, వ్యవసాయం చేసుకుంటూ పొలాలలోనే భార్యా, భర్త గడిపేవారు! రాత్రివేళకు ఇంటికి చేరి, సీతమ్మ వంటపని చేసేది. పగలంతా ఇంటిని కనిపెట్టుకొని కుక్క, ధాన్యం బస్తాలు ఎలుకల బారిన పడకుండా పిల్లి కాపలాకాసుకొని ఉండేవి. రామయ్య రాత్రి
కుర్రకోతుల్ని వెంటనే అడివిలోకి పంపిద్దాం. ఏదో ఒక ఆహారం తెమ్మందాం. ఇది ముందు జరగాలి’’ అనింది మరో బాలింత కోతి. ఒక అడవిలో ఒక కోతుల గుంపు వుండేది. ఆ గుంపులోని ఆడకోతులన్నీ కలిసి ఒకరోజు ఒకచోట చేరాయి. వాటిలో పెద్ద ఆడకోతికి ఒక ఆలోచన వచ్చింది. ‘‘ఒకరోజు మనమంతా ఉపవాసం వుంటే ఎంత బావుంటుంది’’ అని తన ఆలోచనను అది బయటపెట్టింది. మిగిలిన ఆడకోతులన్నీ ‘‘భలే పని మనమేగాదు
