మనిషి సాధారణంగా భగవంతుడి గురించి చింతించడు. కానీ, కష్టనష్టాలు, దుఃఖాలు ముసురుకొన్నప్పుడు భగవంతుడి కోసం ఎడతెగకుండా ప్రార్థనలు చేస్తాడు. వాటి నుంచి విముక్తి కలిగించాలని పదేపదే వేడుకుంటాడు. అసలు నిజం వేరే ఉంది. ఎవరి కర్మఫలం ఎంత వరకు ఉందో అంత వరకు వారు దానిని అనుభవించి తీరాల్సిందే. పాప కర్మలు ముగిసే సరికి భగవంతుడు జనుల వద్దకు ఒక యోగీశ్వరుడిని పంపుతాడు. అప్పుడు ఆ యోగీశ్వరుడు జనులకు తగిన

దిగులు లేదా నిరాశ మనల్ని చుట్టిముట్టినప్పుడు పరిసరాలను, పరిస్థితులను వేలెత్తి చూపిస్తాం. అవే మన దిగులకు, నిరాశకు కారణమైనట్టుగా వాటిని నిందిస్తాం. అవి మనకు తీరని కష్టనష్టాలు కలిగించాయని దుఃఖిస్తాం. అయితే, మనకు సంభవించిన కష్టాలు మనం చేసిన పనుల తాలూకు ఫలితాలేనని ఎంతకీ గ్రహించం. సంతోషం కలగడం లేదా అది దూరం కావడం అనేది మన చర్యల ఫలితమే. సంతోషం అనేది లేదా ఆనందం అనేది ఒక వస్తువు

మన భరతఖండం పుణ్యభూమి. అత్యుత్తమ సంస్క•తీ సంప్రదాయాలకు, ఉన్నతమైన ఆచార వ్యవహారాలకు, అద్వితీయమైన ఆధ్యాత్మిక భావనలకు పుట్టినిల్లు. ఇక్కడి నేలపై ఉద్భవించిన ప్రతీ భావనా భగవంతునికి దగ్గర చేసేదే. ప్రతి మనిషిని భగవంతుడిని చేసేదే. అంతటి విశాల, విశిష్ట, ఉన్నత భావాల గని భారతావని. మన పూర్వీకులు, రుషోత్తములు ఎన్నో శోధనలు, సాధనలు చేసి గొప్ప ఆధ్యాత్మిక, భక్తి భావనలను మనకు వారసత్వంగా అందించారు. అవన్నీ భగవంతుడు కేంద్రంగా రూపుదిద్దుకున్న

ఒక చిన్న కుర్రాడు ఒకరోజు దిగులు ముఖంతో ఇంటికి వచ్చాడు. తల్లి.. ‘ఎందుకురా అలా ఉన్నావు?’ అని ప్రశ్నించింది. ‘మా స్కూల్లో డ్రామా వేస్తున్నారు. నా మిత్రులందరికీ రాజు, మంత్రి, సేనాధిపతి వంటి మంచి వేషాలు ఇచ్చారు. నాకు మాత్రం భటుడి వేషం ఇచ్చారు’ అని కంటతడి పెడుతూ చెప్పాడు ఆ పసివాడు. ‘పిచ్చి కన్నా.. ఆ నాటకంలో రాజు పాత్ర ఎంత ముఖ్యమో భటుడి పాత్ర కూడా అంతే కీలకమైనది. నాటకం అన్నాక