‘‘మూడు నెలలు సాము నేర్చి మూలనున్న ముసలిదానిని కొట్టినట్టు’’ వెనకటికి ఒకాయన సాము గరిడీ విద్యలు నేర్చాడట. ఆ విద్యను చూపి అందరి మీదా జబర్దస్తీ చేసేవాడట. అతని పహిల్వాన్‍ చేష్టలకు ఆ ఊరు ఊరంతా భయపడేదట. జనులు తనను చూసి భయపడటంతో అతగాడు మరింత రెచ్చిపోయి అందరిపై పెత్తనం చెలాయించేవాడట. అతగాడెంతో మొనగాడన్నట్టు ఆ ఊరివాళ్లంతా అతనికి వంగి వంగి దండాలు పెట్టే వారట. ఏ ఆపద వచ్చినా, కష్టమొచ్చినా

మీకొక కథ చెప్తాను. ఈ కథను మీరు ఇది వరకు విని ఉండరు. చదివి ఉండరు. జాగ్రత్తగా చదివి జీవితంలో అవసరమైనపుడు మీకు అను గుణంగా అన్వయించుకోండి. జీవితంలో అడుగడుగునా ‘మాయ’ మనల్ని ఏమార్చు తుంటుంది. అది పెట్టే బాధ•ను, కలిగించే వేదనను భరించలేనపుడు మిమ్మల్ని మీరు రక్షించుకోవ టానికి ఈ కథలోని నీతిని వాడుకోవచ్చు. ఒక యాత్రికుడు ఒక మహానగరంలోని అందమైన వీధుల గుండా ఒక వేసవి మధ్యాహ్న సమయంలో

మనం నిత్యం ఎన్నో మాటలు మాట్లాడు తుంటాం. ఆ మాటల్లో ఎన్నో పదాలు పలుకు తుంటాం. వాటిలో చాలా వరకు పదాలు ‘తెలు గు’వే అనుకుంటాం. నిజానికి ఒకసారి అటువంటి పదాలను తరచి చూస్తే.. మనం మాట్లాడే భాషలో తెలుగు పాలెంతో తెలిసి వస్తే ఆశ్చర్యం కలగక మానదు. అసలు మనం మన తెలుగును మనం గౌరవించుకుంటూ ‘మాతృభాష’ అని సంబోధిస్తుంటాం. కానీ, ‘భాష’ అనే పదం సంస్క•తం. అంతెందుకు? ‘దేవుడు’.