మనం నిత్యం ఎన్నో మాటలు మాట్లాడు తుంటాం. ఆ మాటల్లో ఎన్నో పదాలు పలుకు తుంటాం. వాటిలో చాలా వరకు పదాలు ‘తెలు గు’వే అనుకుంటాం. నిజానికి ఒకసారి అటువంటి పదాలను తరచి చూస్తే.. మనం మాట్లాడే భాషలో తెలుగు పాలెంతో తెలిసి వస్తే ఆశ్చర్యం కలగక మానదు.
అసలు మనం మన తెలుగును మనం గౌరవించుకుంటూ ‘మాతృభాష’ అని సంబోధిస్తుంటాం. కానీ, ‘భాష’ అనే పదం సంస్క•తం. అంతెందుకు? ‘దేవుడు’. ‘దేవత’ వంటి దైవీ సంబంధ పదాలు, మాటలు అన్నీ సంస్క•తంలోనివే. మరి తెలుగులో ‘దేవుడు’ని ఏమంటారు? దేవుడికి అన్ని భాషలు వచ్చు, అన్ని భాషలు అర్థమవుతాయి కాబట్టి సరిపోయింది కానీ, ఆయనకు తెలుగు మాత్రమే వచ్చి ఉంటే మన పరిస్థితి ఏమిటి? మన పూజలు, మన ప్రార్థనలు ఆయనకు అర్థం కాకుంటే మన గతి ఏమయ్యేది?
‘దేవుడు’ని తెలుగులో సంబోధించా లంటే.. ‘వేలుపు’, ‘ఎల్లడు’, ‘ఎల్లి’ అని పిలవాలి. సరే, ఇక మనం (తెలుగు వాళ్లం) ‘దిక్కు’ లేని వాళ్లం. అవును! మనం దిక్కులుగా పలికే ఉత్తరం, దక్షిణం, ఈశాన్యం, నైరుతి, వాయువ్యం, ఆగ్నేయం.. ఈ పదాలన్నీ సంస్క•తమే. ఆయా దిక్కుల్ని తెలుగులో ఏమంటారో చాలామందికి తెలియనే తెలియదు. తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నం చేసే తీరిక, ఓపిక అసలు ఎవరికీ లేదు.
మనం నిత్యం ఏదో సందర్భంలో ‘ముఖం అద్దంలో చూసు కున్నావా?’ అనేస్తాం. కానీ, ‘ముఖం’ తెలుగు పదం కాదు. మరి తెలు గులో ఏమనాలి?. ఏ ఆంగ్ల భాష, పరభాష వాళ్లో వచ్చి మనల్ని ‘ముఖాన్ని తెలుగులో ఏమంటా’రంటే మనం ఏ ముఖం పెట్టుకుని సమాధానం చెప్పాలి?.
లంగా, ఓణీల్లో వెలిగిపోయే ఆడపిల్లల్ని అచ్చ తెలుగమ్మాయి అనీ, పదహారణాల తెలుగమ్మాయి అనీ అందంగా కితాబు ఇచ్చేస్తాం. నిజానికి వర్ణనే వరకే ఇది. ఎందుకంటే అసలు, ‘లంగా’, ‘ఓణీ’, ‘జాకెట్టు’ అనేవి తెలుగు పదాలు కానే కావు. కానీ విచిత్రంగా ఆ వస్త్రధారణలో ఉన్న అమ్మాయిల్ని అచ్చ తెలుగు అమ్మాయిలని అనేస్తాం. ‘లంగా’ అసలు రూపం ‘లెహంగా’. ఇది హిందీ శబ్దం. ‘ఓణీ’.. ‘ఓణ్నీ’ నుంచి వచ్చింది. ఇదీ హిందుస్థానీ మాటే. ఇక, ‘జాకెట్‍’, ‘గౌను’ ఆంగ్ల పదాలు. ‘ధోతి’ హిందీ శబ్దమే. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే మనం పలికే నాలుగు పలుకుల్లో మూడు పరభాషా పదాలే. కానీ వాటినే తెలుగుగా భ్రమిస్తున్నాం.
మన దైనందిన జీవితంలో ప్రతి చర్యకూ ఒక పదం, ఒక మాట ఉంటాయి. అదే భాష. అయితే ఏవేవో కారణాల వల్ల ఆ పలుకుల్లో పరభాషా పదాలు చొచ్చుకుని వచ్చేస్తున్నాయి. నిజానికి పరభాషా పదాలను అనివార్యంగా, అకారణంగా తెచ్చేసుకోవడం సులభమే. కానీ, మనం పలికే పదాలు, మాట్లాడే మాటల్లో అచ్చ తెలుగు పదాలను తెచ్చుకోవడం మాత్రం ఒక యజ్ఞం చేసినంత పని. తెలుగు రాయడం, తెలుగు మాట్లా డటం తక్కువ తనంగా భావి స్తున్న తెలుగు తరం ఇది. పరిస్థితులు, కాలా నుగుణ మార్పులు, పట్టణీకరణ, నగరీకరణ, అవసరార్థ ఆంగ్ల విద్య, అభివృద్ధి… ఇంకా ఇటు వంటి కారణాలతో తెలుగు మాటలకు కాలం చెల్లిపోతోంది. ‘రాచిప్ప’ అంటే ఇప్పటి తరంలో ఎంతమందికి తెలుసు? ఇదిప్పుడు ఎవరికీ అక్కర్లేని పదమైపోయింది. అలాగే, శిబ్బెం, గోకర్ణం, స్తాళీ, చెంబు, బిందె, జాంబు లాంటి వస్తువుల వాడకమూ తగ్గిపోయింది. వాటి ‘పలుకు’బడీ తగ్గిపోయింది. పొయ్యి, రోలురోకలీ వంటివీ అంతరించి పోయే దిశగా అడుగులు వేస్తున్నాయి. విసుర్రాయి (తిరగలి), రుబ్బురాయి కనుమరుగైపోతున్నాయి. నిజానికి నిత్య జీవితంలో, జీవనశైలిలో వచ్చిన మార్పుల వల్ల కొన్ని వస్తువులు కనుమరుగు కాకతప్పదు. ఇలా అవసరం లేకుండా అంతరించిపోయే వాటిని ఎవరూ ఏ భాషలోనూ ఆపజాలరు. అవి నిఘం టువుల్లో మాత్రం భద్రంగా ఉంటాయి. కానీ దైనందిన జీవితంలో అక్కరకు వచ్చే అచ్చ తెలుగు పదాల్నీ అంతరింప చేసుకోవడం మాత్రం సరికాదు.
Review మాటల్లో తెలుగు పాలెంత?.