భవానీ అష్టకంలో అమ్మ గురించి, ఆమె గొప్పతనం గురించి, ఆమె అమృతమయమైన ప్రేమ గురించి ఎంతో గొప్ప వర్ణనలు ఉన్నాయి. మచ్చుకు కొన్ని శ్లోకాలు.. న తాతో న మాతో న బన్ధు ర్న దాతా న పుత్రో న పుత్రీ నభృత్యో న భర్తా న జాయా న విద్యా న వృత్తి ర్మ మైవ గతిస్త్వం గతిస్త్వం త్వ మేకా భవాని ‘‘అమ్మా! ఓ భవానీ! నాకు తల్లిగానీ, తండ్రిగానీ, కొడుకు గానీ, కూతురుగానీ,

ఒకసారి బుద్ధుడు విశాల •వటవృక్షం కింద కూర్చుని జ్ఞానబోధ చేస్తున్నాడు. అందరూ భక్తిశ్రద్ధలతో ఆ బోధనలు వింటున్నారు. అంతలో అక్కడికి రాజభటులు ఒక దొంగను తీసుకువచ్చారు. రాజభటులు బుద్ధుడికి వినయంగా నమస్కరించి- - ‘భగవాన్‍! ఈ దొంగ గతంలో మీ వద్ద ధర్మదీక్ష తీసుకున్నట్టు చెబుతున్నాడు. మహారాజు వాస్తవం ఏమిటో కనుక్కోమని మమ్మల్ని పంపారు’ అని చెప్పారు. బుద్ధుడు ఆ దొంగకేసి కొద్దిసేపు చూశారు. ‘నీ పేరు ఏమిటి?’ అడిగాడు బుద్ధుడు. ‘ధర్ముడు’ అని చెప్పాడు దొంగ. ‘నువ్వు

ఒకసారి బుద్ధుడు తన ధర్మాన్ని శ్రావస్తీ నగర పరిసరాలలో ఉపదేశిస్తున్నప్పుడు ఒక సంపన్నుడు ఆయన వద్దకు వచ్చాడు. అనేక రోగాలతో బాధపడుతున్న ఆయన చేతులు జోడించి ఇలా అన్నాడు- ‘బుద్ధుడా! నీకు చేయవలసిన విధంగా ప్రణామం చేయనందుకు నన్ను క్షమించండి. ఊబకాయం, నిద్రమత్తు, ఇంకా ఇతర అనారోగ్య కారణాల వల్ల నేను బాధలు పడుతున్నాను. శరీరంలో ఏ అవయవాన్ని కదిలించినా తీవ్రమైన నొప్పులు’ అని వాపోయాడు. అతని చుట్టూ అలముకుని ఉన్న విషయ భోగాలను

ఒకప్పుడు బోధిసత్త్వుడు (బుద్ధుడు) బంగారు లేడిగా జన్మించి, ఒక మర్రిచెట్టు కింద నివసిస్తుండే వాడు. దాదాపు అయిదు వందల లేళ్ల మందకు అతడు పెద్దగా ఉండేవాడు. అక్కడకు దగ్గరలోనే ఉన్న రావిచెట్టు కింద ఉంటూ అది కూడా అయిదు వందల లేళ్ల మందకు నాయకుడిగా ఉండేది. కాశీరాజుకు వేట వ్యసనంగా ఉండేది. తనతో వేటకు రావాలంటూ ప్రజలకు నిర్బంధించే వాడు. ఇది భరించలేక ఒకసారి కొందరు ముఖ్యులు అడవిలోకి వెళ్లి

ఒక వానాకాలంలో బుద్ధుడు జేతవనంలో విడిది చేశాడు. ఆ రుతువులో విపరీతమైన వానలు, గాలులు, ఉరుములు, మెరుపులతో ప్రకృతి బీభత్సంగా ఉంది. జన సంచారం పూర్తిగా స్తంభించిపోయింది. బుద్ధుడికి, శిష్యులకు భిక్ష సమర్పించే వారే లేరు. ఆ జల్లుల్లో తడిసిన బుద్ధుడికి బాగా జలుబు చేసింది. ఆయన శిష్యుల పరిస్థితి కూడా అదే విధంగా ఉంది. ఎవరికీ, ఎక్కడికీ కదిలే అవకాశం లేనందు వల్ల మూలికలు తేవడానికి, ఔషధం తయారు